Hvem sin bil er det? Wyrażanie przynależności po norwesku

Wyrażanie przynależności po norwesku. Czy w języku norweskim istnieją przypadki? Na szczęście nie takie, które byłoby szczególnie widać i które sprawiałyby trudności w odmianie, a zakamuflowane – mianownik, czyli absolutnie podstawowa forma, oraz dopełniacz, który pomaga nam wyrazić, że coś do kogoś należy. Po norwesku określamy go jako S-genitiv, bo tworzymy go właśnie poprzez dodanie końcówki -s do rzeczownika:

Agatas bil – samochód Agaty

Benjamins bok – książka Benjamina

familiens hus – dom rodziny

jentas bror – brat dziewczynki

eplets smak – smak jabłka

husenes farger – kolory domów

Na tych ostatnich przykładach widać, że -s może dokleić się do rzeczownika niezależnie od rodzaju czy liczby. Wszystkie z kolei zwroty potwierdzają regułę, że rzeczownik użyty po S-genitivie MUSI mieć formę nieokreśloną (dokładnie tak samo, jak po zaimkach dzierżawczych, to jest min, din, vår, itd.)

A co jeśli dane imię czy rzeczownik w podstawowej formie kończy się na -s? Na pewno nie należy wtedy podwajać tej litery – w mowie nie dodajemy wówczas niczego, w piśmie z kolei wystarczy, że zamiast tego postawimy apostrof:

Andreas’ leilighet – mieszkanie Andreasa

Agnes’ jobb – praca Agnes

Jak pewnie już się domyślacie, nie jest to jedyny sposób wyrażania przynależności. Możemy w tym celu posłużyć się również zaimkiem sin, stawiając go w środku wyrażenia. Oczywiście odpowiednio odmienionym, zgodnym z rodzajem i liczbą rzeczownika, który pojawia się za nim:

Agata sin bil

Benjamin si bok

familien sitt hus

jenta sin bror

eplet sin smak

husene sine farger

Tę formę znacie już poniekąd dzięki formom słówka pytającego „czyj?”, czyli hvem sin:

Hvem sin bil er det? – Czyj to samochód?

Hvem si bok er det? – Czyja to książka?

Hvem sitt hus er det? – Czyj to dom?

Na sam koniec pozostaje jeszcze możliwość skorzystania z przyimków, choć ten wariant może okazać się najbardziej problematyczny, bo nie istnieje jeden uniwersalny preposisjon, który wyratuje nas z każdej sytuacji. Mamy dla Was jednak kilka wskazówek (i jednocześnie przypominamy, że rzeczownik znajdujący się przed przyimkiem zawsze będzie miał formę określoną):

1) jeśli mowa o relacjach międzyludzkich, a także przynależności przedmiotów do osób, najczęściej użyjemy przyimka til:

mora til Jakob – mama Jakoba

kjæresten til Lisa – chłopak Lisy

sjefen til Ole – szef Olego

boka til Benjamin – książka Benjamina

2) w przypadku opisywania cech przedmiotów, takich jak wielkość, wiek, kolor, smak, cena stosujemy przyimek på:

størrelsen på leiligheten – wielkość mieszkania

alderen på treet – wiek drzewa

fargen på bilen – kolor auta

smaken på eplet – smak jabłka

prisen på klærne – cena ubrań

3) gdy mówimy o częściach większej całości, a także o przebiegu jakiegoś wydarzenia, korzystamy z przyimka av:

delen av oppskriften – część przepisu

kanten av bordet – kant stołu

gjennomførelsen av prosjektet – przeprowadzenie projektu

Huff! Głowy parują? Na szczęście przyzwyczajenie się do przyimków to tylko kwestia czasu – bare et tids spørsmål! Lykke til 🙂

Wyrażanie przynależności po norwesku. Zobacz także:

---

Czy przydałby Ci się trening gramatyczny pod czujnym okiem eksperta? Taką możliwość da Ci język norweski online – indywidualne kursy prowadzone przez jednego z naszych czterdziestu wspaniałych lektorów. 🙂

---

Więcej porad? Więcej darmowych materiałów? Zajrzyj koniecznie tutaj!